piątek, 6 września 2019

Sic?


Wracał do domu ciesząc się, że pierwszym dźwiękiem, który wita go zaraz po otwarciu drzwi kamienicy nie jest dziecięcy płacz (jakoś tak z wiekiem zaczynały cieszyć go coraz prostsze rzeczy).

Ona przywitała go z zaciśniętymi ustami. Bo właściwie nie wiedziała od czego zacząć. 
Czy najpierw powiedzieć ile razy próbowała dzisiaj wytrzeć obsikany dywan?

Czy o tym, że musi zmienić pościel, bo spacerujący bez pieluchy starszy syn wprawdzie twierdzi, że to woda, którą rzeczywiście bawił się na łóżku (sic!), ale dziwny zaciek na poduszce sugeruje ciecz innego zupełnie rodzaju (sik?). 

Czy może najpierw opowie mu o tym jak przez chwilę wydawało jej się, że wygrała życie, bo młodszy spał, a drugi tak ładnie bawił się kinetycznym piaskiem, że te darowane przez niebiosa 10 minut postanowiła spożytkować robiąc ekspresowy porządek w szafie, której zawartość dzień wcześniej była wirtuozersko rozrzucana po całym pokoju. I kiedy po tych dziesięciu minutach pojawiła się z powrotem w salonie zastała tam dziecko tańczące (w posikanych majtkach) na… plaży z kinetycznego piasku. A resztką tego niebieskiego wynalazku, która nie została wdeptana w dywan, były właśnie zasiewane wszystkie meble i sprzęty w pomieszczeniu.


Bo macierzyństwo to nie tylko cud, miód i orzeszki w karmelu…









Spokojnego dnia.
M.




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz